«ΠΝΙΓΟΜΑΙ, ΧΑΝΩ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ»...βιωματική εμπειρία απο κρίσεις πανικού

Η Χριστιάνα Μεττή είναι πτυχιούχος Κοινωνιολογίας (Πάντειο Πανεπιστήμιο) και κάτοχος

MsC Criminology ( University of Nicosia)

Κρίσεις πανικού..…Δύο λέξεις που φέρνουν στο μυαλό του κάθε ενός από εμάς άγχος, ανασφάλεια, κίνδυνο, πνιγμό αλλά κυρίως ΦΟΒΟ.

Φόβο, γιατί την δεδομένη στιγμή το άτομο το οποίο βιώνει μια κρίση πανικού χάνει τον έλεγχο του εαυτού του και νοιώθει αδύναμο να χειριστεί την κατάσταση στην οποία βρίσκεται και νοιώθει ότι θα τρελαθεί.

Η κρίση πανικού είναι μια φάση έντονου άγχους η οποία εκδηλώνεται στο άτομο τόσο με ψυχολογικά όσο και με σωματικά συμπτώματα. Με λίγα λόγια το υπερβολικό άγχος σωματοποιείται και το άτομο βιώνει ψυχοσωματικά συμπτώματα. Μερικά από αυτά είναι η ταχυκαρδία, αίσθημα πνιγμού, τρέμουλο, ζαλάδα , στομαχικές διαταραχές και το γνωστό βάρος στο στήθος.

Οι κρίσεις πανικού δεν επιφέρουν θάνατο και είναι αντιμετωπίσιμες με την βοήθεια ειδικών.

Στον 21ο αιώνα και με τους έντονους ρυθμούς που χαρακτηρίζουν την σύγχρονη κοινωνία, οι κρίσεις πανικού κάνουν την εμφάνιση τους ολοένα και πιο συχνά. Τα άτομα που υποφέρουν με κρίσεις πανικού είναι όλο και περισσότερα, αλλά ο σκοτεινός αριθμός δεν μας δίνει την δυνατότητα να μιλήσουμε για ακριβή ποσοστά. Ο λόγος που αναφέρω τον σκοτεινό αριθμό είναι διότι ο περισσότερος κόσμος ντρέπεται να μιλήσει για αυτή την «ασθένεια» για να μην στιγματιστεί και για το γνωστό «τι θα πει ο κόσμος»(ειδικά στις κλειστές κοινωνίες όπως αυτή της Κύπρου).

Μέσα από το κείμενο θα σας αναλύσω πως βιώνει ένα άτομο αυτή την εμπειρία ζωής.

Την ονομάζω εμπειρία ζωής λόγω του ότι μια τέτοια εμπειρία μπορεί να βοηθήσει το άτομο να αναπτυχθεί εσωτερικά και να δημιουργήσει ένα πιο υγιές τρόπο σκέψης αλλά και ένα πιο θετικό τρόπο αντιμετώπισης της ζωής.

Η εμπειρία μου με άτομο το οποίο πέρασε κρίσεις πανικού ξεκινά με μια φράση που το μόνο που μου έλεγε ήταν :«ΠΝΙΓΟΜΑΙ, ΧΑΝΩ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ»

Η Μ. για καιρό βίωνε κάποια σωματικά συμπτώματα και κάποια ψυχολογικά συμπτώματα.

Το είχε ξαναζήσει αλλά ποτέ δεν το έψαξε.

Τα συμπτώματα όμως είχαν επανέλθει. Και αυτή την φορά πιο δυνατά και πιο ζωντανά από ποτέ. Σιγά σιγά, η Μ. άρχισε να κλείνεται στον εαυτό της και να αποφεύγει τους δημόσιους χώρους με δικαιολογίες. Ποτέ δεν μιλούσε όμως για το τι βίωνε. Προσπαθούσε να το καλύψει με ένα χαμόγελο και αυτό ακριβώς ήταν που το έκανε χειρότερο. Ότι προσπαθούσε να το νικήσει μόνη της χωρίς βοήθεια ειδικού και δεν εξωτερίκευε τις κρίσεις της.

Ξαφνικά μια μέρα ξέσπασε σε λυγμούς και ήταν σε μια κατάσταση πανικού που δεν μπορούσε να ελέγξει. Ήταν ακόμα μια εκδήλωση της κρίσης πανικού. Μόνο που αυτή την φορά δεν ήταν μόνη της, ήμουν και εγώ εκεί μαζί της . Το θυμάμαι σαν να ήταν εχθές, έκατσε σε μία γωνιά κρατώντας το κεφάλι της και προσπαθούσε να ηρεμήσει τον εαυτό της. Το πρόσωπο της ήταν φοβισμένο και δεν ήθελε κανένα κοντά της. Όταν πέρασε η κρίση προσπάθησα να της μιλήσω να μου πει τι ακριβώς ένοιωθε. Η περιγραφή της ήταν η εξής:

« Νοιώθω σαν να γυρίζουν όλα σαν το πλυντήριο στο μυαλό μου, όλα μαύρα, δεν αναπνέω έχω ένα βάρος στο στήθος, θα χάσω το μυαλό μου, θα πεθάνω.»

Μετά από αυτή την κρίση άρχισε να μου αναλύει πως νοιώθει εδώ και καιρό και πως το βίωνε όλο αυτό στην καθημερινότητα της. Στην αρχή κάθε φορά που βρισκόταν σε πλήθος - αν και ήταν πολύ κοινωνική- ένοιωθε ένα αίσθημα πνιγμού, κρύο ιδρώτα, ταχυπαλμία και τάση για λιποθυμία. Στην συνέχεια, ο ύπνος της ήταν μειωμένος σχεδόν ανύπαρκτος και εάν κατάφερνε να κοιμηθεί έστω και λίγο έβλεπε εφιάλτες και ένοιωθε να ασφυκτιεί. Το αίσθημα της ασφυξίας καθώς και οι στομαχικές διαταραχές μεταφέρθηκαν και στο φαγητό. Μέρες ολόκληρες όποτε έτρωγε έκανε εμετό και ήταν πλέον σκιά του εαυτού της.

Τα συμπτώματα ήταν ήδη εκεί αλλά δεν μιλούσε γι’ αυτό που περνούσε αν και η ίδια ήταν σαν άτομο ανοιχτόμυαλη και προοδευτική. Υπέφερε για τρείς ολόκληρους μήνες και κατάφερνε να το «καλύπτει» με ένα χαμόγελο και με το «είμαι απλά κουρασμένη». Οι πολλαπλές κρίσεις πανικού με αποκορύφωμα την προαναφερόμενη την έκαναν να πάρει την απόφαση να ζητήσει βοήθεια με την παρότρυνση και την στήριξη της οικογένειας της.

Μετά από την επίσκεψη της σε ψυχίατρο η διάγνωση ήταν Διαταραχή Πανικού (δηλ. συνεχόμενες κρίσεις πανικού). Ήταν στα πρόθυρα κατάθλιψης και η αντιμετώπιση ήταν άμεση. Ο συνδυασμός φαρμακευτικής αγωγής (λόγω της σοβαρότητας της κατάστασης) και της ψυχοθεραπείας ήταν η ιδανική λύση στο πρόβλημα.

Η Μ. σιγά σιγά, με την βοήθεια των ειδικών ψυχικής υγείας, με υπομονή αλλά και με την θέληση της για ζωή κατάφερε να χειριστεί τις κρίσεις πανικού, να ολοκληρώσει τον κύκλο της φαρμακευτικής αγωγής ,να τις ξεπεράσει και μέσα από αυτές να γνωρίσει καλύτερα τον εαυτό της όπως επίσης και να αναγνωρίσει τα θαμμένα της «θέλω» και τις ανάγκες που είχε αλλά δεν εξέφραζε. Παράλληλα, κατάφερε να ξεπεράσει το «τι θα πει ο κόσμος» και να το αντικαταστήσει με το «Πάνω απ’ όλα ο εαυτός μου» και να μιλήσει και σε άλλα άτομα που έζησαν παρόμοια εμπειρία.

Γιατί τελικά ο κόσμος πάντα θα μιλά και πάντα θα λέει ότι θέλει.

Κλείνω με μια τελευταία της φράση:

«Το βάρος στο στήθος και τις κρίσεις πανικού δεν πρέπει να τις βλέπουμε σαν εχθρό αλλά σαν φίλο που μας ξυπνάει από τον λήθαργο.»